Ημέρα 4

 

Ημέρα 4

Αγαπητό μου πόδι,

Εγώ στα μαθηματικά δεν ήμανε ποτέ καλή. Τι καλή δηλαδή, μετά τα βασικά, τη γλίτωνα γιατί ήμανε καλή στ’ άλλα. Δώκε μου Αρχαία, το ‘χω, Έκθεση, το ‘χω το ‘χω, άντε, στο τσακίρ και Ιστορία, άντε φέρε και τη Βιολογία. Όμως μέχρι εκεί.

Θυμάμαι να κάνουμε Γεωμετρία, που πάντα τη φανταζόμουν σαν τη θεία μου τη Μερόπη ακριβώς, που τη θεία μου τη Μερόπη πολλά θα την πεις, συμπαθητικιά δεν τη λες, να μας λέει ο καθηγητής «ας υποθέσουμε ότι υπάρχει μια ευθεία….» μπλα μπλα μπλα, κάπου εκεί με έχανε και τον έχανα, αυτό ήταν, ό,τι ζήσαμε, ζήσαμε, μικρή η αγάπη μας κι ο κύκλος μας μικρός…

Ε, από σήμερα αυτό άλλαξε και το χρωστώ σε σένα μόνο. Θα γίνω homo umanicus, cogito ergo sum και τέτοια, ο Descartes θα χαμογελά από τη γειτονιά των αγγέλων, η γη δεν είναι πια μόνη…

Γιατί όσοι έχουν σπάσει πόδι ξέρουν ότι η Γεωμετρία δεν ήταν –τελικά- το πιο άσχετο μάθημα στο σχολείο. Ήταν μασκαρεμένο το πιο χρήσιμο. Γιατί κάθεσαι, χρυσό μου, πολλές ώρες κάθεσαι. Και κάθεσαι γιατί δεν είσαι πελαργός να νιώθεις τέλεια πάνω μόνο σε ένα πόδι. Για ώρες. Όμως και που κάθεσαι, μη νομίζεις, τα ίδια χάλια είναι γιατί πιάνεσαι. Δεν θέλεις να κάθεσαι; Είσαι έτσι πιο χουζουρλίδικο και θέλεις να ξαπλάρεις;

Πάλι πιάνεσαι.

Εδώ κολλάει η Μερόπη ή Γεωμετρία για τους αμύητους. Γιατί, αν βρεις την κατάλληλη γωνία που σχηματίζει το κατάλληλο τρίγωνο μεταξύ ποδιού, πλάτης – μέσης και αυχένα δεν πονάς. Τόσο. Δεν πονάς τόσο.

Βεβαίως, σε τρία λεπτά αυτό δεν θα ισχύει πια και θα πρέπει να βρεις  το επόμενο τρίγωνο.

Τέλειο;

Όχι ρώτα με, ρώτα με σου λέγω.

Ξέρω και την ορθή (τέλεια για το καφεδάκι το πρωινό), και την οξεία (αν πρέπει να πιάσεις τον καπνό που έχει πάει πιο πέρα από εκεί που τον έφτανες) και την αμβλεία (για να ξεπιαστεί  το παΐδι που πια δεν σε αναγνωρίζει ως συγγενές πρόσωπο και θέλει να σου σκάσει μια μέσα στα μούτρα, έτσι για την εκτόνωση).

Βεβαίως, υπάρχουν και υποκατηγορίες που μετρώνται σε μοίρες. Όχι αυτές οι μαύρες που μας έφεραν σε αυτό το χάλι, τις άλλες που όλοι τις παραδέχονται και παίρνουμε και μοιρογνωμόνιο για να ζωγραφίζουμε rainbows στο θρανίο.

Είμαι το λοιπόν ξάγρυπνη, αλλά η γνώση, η βαθιά γνώση, θέλει θυσίες…

Κούλα Κούτσαβλου