Σήμερα
γιορτάζουμε! Γιορτάζουμε γιατί γνωριστήκαμε, γιορτάζουμε γιατί ερωτευτήκαμε,
γιορτάζουμε γιατί φτιάξαμε το σπίτι μας, γιορτάζουμε γιατί υπερασπιστήκαμε τη
ζωή μας, γιορτάζουμε γιατί έντεκα χρόνια ζούμε πλάι – πλάι, με αγάπη, με
σεβασμό, με αγκαλιές, με διάλογο, με συνέπεια, με αλήθεια. Γιορτάζουμε γιατί σε
κάθε στιγμή, όσο μακριά κι αν είμαστε, αναζητούμε η μία το βλέμμα της άλλης,
είμαστε η μία στη μεριά της άλλης. Και γιορτάζουμε γιατί τόσοι άνθρωποι γύρω
μας, γιορτάζουν μαζί μας. Και ονειρεύονται να γιορτάσουμε όλοι μαζί, να
πνιγούμε στις αγκαλιές και στα φιλιά και στα γέλια και στα δάκρυα. Γιατί έτσι
γιορτάζεται η αγάπη.
Όσοι δεν
μας αγαπάνε, δεν είναι κοντά μας έτσι κι αλλιώς. Όσοι ντρέπονται για εμάς, δεν
είναι κοντά μας έτσι κι αλλιώς. Όσοι μας κρίνουν επειδή και μόνο αγαπιόμαστε,
δεν είναι κοντά μας έτσι κι αλλιώς. Δική τους η επιλογή και η απόφαση. Πώς να
την κρύψεις την αγάπη;
Κι αν εμείς
δεν έχουμε αίθουσες μεγαλόπρεπες και σκαλιά εκκλησίας και δημαρχεία, δεν
πειράζει. Κι ένα κάποιο γραφείο, μίας κάποιας συμβολαιογράφου, μας είναι
παραπάνω κι από αρκετό. Και τα καθημερινά μας ρούχα μας είναι αρκετά. Τα χέρια
μας να είναι πλεγμένα, αυτό είναι το αναγκαίο. Και αυτό υπάρχει.
Γιατί η
αγάπη μας ανοίγει τον ουρανό, τη γη, κάνει πέρα τα σύννεφα, ανατέλλει τη μέρα.
Την Ημέρα. Την Ημέρα που λέγεσαι Συζυγός μου, Συντρόφισσα της ζωής μου, διπλανή
μου ανάσα στο μαξιλάρι. Την ημέρα που οι αποφάσεις μας θα είναι δικές μας κι
όχι κάποιου άνισου νόμου. Την ημέρα που δεν θα ανησυχώ πια μήπως μου πάθεις
κάτι και δεν θα μπορώ να είμαι στο πλάι σου, όπως πάντα. Τη σημερινή Ημέρα.
Κι αν
λέγεται Σύμφωνο Συμβίωσης και όχι γάμος, ακόμα καλύτερα. Γιατί Συμφωνώ να σ’
αγαπώ και είναι η Συμβίωση μαζί σου που επιλέγω. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Για
όσα χρόνια πέρασαν και όσα θα έρθουν. Συμφωνώ. Πάει να πει, ενώνω τη φωνή μου
με τη δική σου. Ενώνω τη ζωή μου με τη δική σου…
