Οι Σκόρπιες Σκέψεις της εβδομάδας - "Πόρνες στα Βούρλα, κάτι να μείνει από εμένα" [23.11.22]

 

https://www.mixcloud.com/χάρις-παρασκευοπούλου/σκορπιες-σκεψεις-231122/

Οι Σκόρπιες Σκέψεις της εβδομάδας [2.11.22]

 https://www.mixcloud.com/χάρις-παρασκευοπούλου/σκορπιες-σκέψεις-21122/

photo byΑγγελική Κουντουράκη

Αριστερόχειρες, στο Θέατρο Μπέλλος

 

«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν…»

Κάτσε να δω, γιατί θαρρώ πως μπορεί ο ποιητής να υπήρξε κάπως αισιόδοξος. Αλλά έτσι είναι οι ποιητές, θα πει κάποιος.

Αισιόδοξοι.

Γιατί η Ελλάδα αποσυντέθηκε. Όχι μια, αλλά πολλές φορές, φοβάμαι, ποιητή μου.

Και απόμειναν πιο πολλά από ένα καράβι, μια ελιά κι ένα αμπέλι. Ήρθαν φουρτούνες μισαλλοδοξίας, και σοδειές φτώχειας κι ανέχειας και τσαμπιά, τσαμπιά να δεις, από λάθη.

Διόρθωση: η Ελλάδα αποσυντίθεται. Ξανά και ξανά, ποιητή μου. Ντύνεται τη λήθη και ξανά προς τη δόξα τραβά. Με ζουρνάδες και νταούλια, με χάχανα και λαμέ νταλκάδες.

Πότε τέλειωσε ο Εμφύλιος; Πότε; Επήλθε τελικά η «Εθνική Συμφιλίωσις»; Επουλώθηκαν οι πληγές; Αποκαταστάθηκαν οι πληγωμένοι; Αναστήθηκαν οι νεκροί;

Όμως βάλαμε πλάκες, ας μην είμαστε αχάριστοι. Και γράψαμε και τα ονόματα, στήσαμε και τα στεφάνια μας και βγάλαμε το μουσακά από το φούρνο, ήσυχοι πια, επήλθε η Αποκατάστασις, να φάμε και να πάμε νωρίς για ύπνο, έχουμε και δουλειές.

Και οι μορφές εκεί, να περιμένουν με τα χέρια απλωμένα, άοπλα, ζητιάνικα για λίγη μνήμη. Με την ελπίδα κουρελιασμένη, να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, να μην κάνει λούπα η ιστορία και μας πλακώσει που δεν την πήραμε χαμπάρι την πρώτη φορά, μήτε τη δεύτερη, μήτε την τρίτη…

Στους Αριστερόχειρες δεν θα ακούσεις παιάνες, μόνο ψίθυρους. Ούτε κλάματα δραματικά και οιμωγές. Μα τα μάτια να μη σφουγγίζουν ποιητή μου, να μη σταματά το νερό τους να κυλά, έτσι βουβά, όπως έρχεται η νύχτα μέσα από τη μέρα και δεν κατάλαβες πότε βράδιασε και ήρθε ο χειμώνας, ο χειμώνας ποιητή μου κι έκρυψε το γαλανό σου το σκοτάδι.

Ούτε ήρωες θα συναντήσεις εκεί. Κάτι ανώνυμοι, καμιά φορά δύσκολο να ξεχωρίσεις τον εχθρό από τον αδελφό, καμιά φορά δύσκολο να ξεχωρίσουν κι οι ίδιοι ποιος είναι ποιος. Κι αυτός είναι ο πιο μεγάλος πόνος.

Ο πιο μεγάλος, ποιητή μου.

 

Έργο ανθρωποκεντρικό, οι Αριστερόχειρες, γεμάτο συμβολισμούς και αλληγορίες ,με αφορμή τις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης και την εργαλειοποίηση των παιδιών για χάρη της αντιπαλότητας της εξουσίας και τη μανία για επικράτηση.

Θύτες και θύματα μπερδεμένοι, περιθωριοποιημένοι, αλλοιωμένοι από την «Επίσημη Ιστορία». Αυτά που δε γράφτηκαν ποτέ στα σχολικά βιβλία, αυτά που δεν ειπώθηκαν σε έδρανα και Βήματα ομιλητών.

Αυτά που ξέφτισαν, αλλά δεν ξηλώθηκαν.

Τα αρχεία που κάηκαν για να χτιστεί μια ομόνοια ψεύτικη, ανιστόρητη, άδικη. Τα ονόματα που σβήστηκαν για να βαπτιστεί εκ νέου η πραγματικότητα «δημοκρατική».

Και η αλήθεια που σκάβει τα θεμέλια, που βροντάει τους τοίχους, που πλημμυρίζει τα υπόγεια και τις διαβάσεις των τυφλών.

Στη σκηνοθεσία, ο Θανάσης Ζερίτης, να φωτίζει με καρδιά και νου το καταπληκτικό κείμενο της Νεφέλης Μαϊστράλη, που κάθε φορά που γράφει, μεγαλώνει η ελπίδα μας για έναν καλύτερο κόσμο.

Η Ελένη Βλάχου, ο Τάσος Δημητρόπουλος, ο Χάρης Κρεμμύδας, ο Πάνος Τοψίδης και η Νεφέλη Μαϊστράλη με ουσιαστική παρουσία δίνουν ανάσα στα πρόσωπα, και ευκαιρία στην ιστορία να ακουστεί, όπως της αρμόζει, δυνατά και ξεκάθαρα.

Στην παράσταση ακούγονται επίσης ο Σταύρος Γιαννουλάδης και η Ευαγγελία Καρακατσάνη.

 

Θέατρο Μπέλος

Κέκροπος 1, Πλάκα

Τηλ. 210 322 98 89

photos by χάρις π.

Πόρνες στα Βούρλα - Θέατρο Αγγέλων Βήμα

 

Μη γελαστείς∙ η φυλακή δε γράφεται έτσι. Γράφεται με πολλά φ, φόβος, φρίκη, φαλλός. Και με λ, πολλά λ, λαγνεία, λεηλασία, λήθη. Αυτό το τελευταίο όμως πονάει πιότερο. Η ρημάδα η λήθη. Αυτό που θέλεις να ξεχάσεις, πάει να πει.

Κάτι να μείνει από μένα ρε, από όλη αυτή τη λήθη που με κέρασε η ιστορία, η ιστορία που διάλεξες να πεις αντί εμού. Και που δε σήκωσα αντίλογο να ουρλιάξει η ψυχή, να πετάξει πάνω από τα τσιμέντα και τα μπάζα.

Είναι που τα φτερά φυτρώνουν στην πλάτη κι αν δεν στα μάθουν, δεν τα ξέρεις που είναι εκεί, δεν τα βλέπεις.

Β, όπως βάσανα, όπως βούρκος, όπως Βούρλα. 1873. Δραπετσώνα. Τα ντουβάρια της ντροπής. Ποιας ντροπής; Της δικής μου ή της δικής σου;

Κράτα το αυτό.

Δημόσιο πορνείο, μπορντέλο, φυλακή, φυλακή, φυλακή. Με πολλά φ.

Φθίση, φθόνος, φτήνια.

Της ψυχής φτήνια, είτε μου ζητάς να πουλήσω το κορμί μου, είτε τις ιδέες μου. Στα ίδια ντουβάρια μέσα.

1970. Το γκρέμισες και καθάρισες. Έχτισες κι από πάνω να σκεπαστούν όλα, τίποτα να μη φαίνεται, τίποτα. Κυρίως η ντροπή. Η ντροπή σου.

Ούτε όνομα να έχω, ούτε φωνή.

Τα βρήκα τα φτερά. Μου τα ‘δειξε η σκιά στο ντουβάρι. Την πίστεψα τη σκιά. Και καλά που έκαμα γιατί με έφερε μέχρι εδώ, να στα πω ένα χεράκι τώρα που δεν με πονάει το τώρα σου.

Γιατί πρέπει κάτι να μείνει από μένα.

Στο Αγγέλων Βήμα, ένα χρονικό πόνου και τρυφεράδας, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Τέτης Σώλου, μέσα από βλέμματα και κεράσματα, ξαπλωμένο στα πλήκτρα ενός πιάνου, τυλιγμένο σε υφάσματα και σώματα.

Η Κατερίνα Σκορδαλάκη, η Αμαλία Αυγουστάκη και η Ρουμπίνη Χονδρουδάκη με σεβασμό κι αγάπη ενσαρκώνουν, «φέρουν» τις ιστορίες των κοριτσιών που, αν κοιτάξεις προσεκτικά, σαν να βρίσκονται παντού στο χώρο. Σαν να σε κοιτάζουν, σαν να λένε «άκου, άκου προσεκτικά, αυτή είναι η φωνή μου που ήθελες να ξεχάσεις, που διάλεξες να ξεχάσεις».

Αφηγήτρια η συγγραφέας του ομότιτλου βιβλίου, Τέτη Σώλου, να γίνεται περιφραγμένο τοπίο, ντουβάρια και μνήμες και ιστορία κι άντε πάλι χώμα και νερό κι ανάσες.

Στις ενορχηστρώσεις και στο πιάνο επί σκηνής η Υβόνη Σιέμου, να φέρνει πίσω το Μάρκο και τον Τούντα, το Δελιά και τον Καρίπη, τον Παπάζογλου και την Εσκενάζη.

Τη θεατρική διασκευή του βιβλίου και το στήσιμο της παράστασης ανέλαβε και έφερε επάξια εις πέρας η Μαργαρίτα Δαλαμάγκα – Καλογήρου.

Από τη Δραπετσώνα του τότε ως τη σήμερον, μια ντροπή δρόμος.

Μισή δική σου κι άλλη μισή, δική σου πάλι.

Γιατί εμείς εδώ βρήκαμε τα φτερά μας.

 

Πόρνες στα Βούρλα

Θέατρο Αγγέλων Βήμα

Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια

Κυριακές, στις 20.30

Τηλ. 210 52 42 211

photos by Ελένη Κουρή