Λέξεις...

 

Μέσα σε ζωές περπατώ

- έτσι ανυπόδητα εκτεθειμένη -

διαλέγω μία, έτσι τυχαία να σου τη δώσω,

έτσι τυχαία στα χέρια σου να γλιστρήσει,

έτσι τυχαία.

Τα μάτια κλείσε κι άσε αυτόν τον ουρανό

-δες! Χρυσός είναι ή μήπως φωτιά;-

μέσα σου ν’ ανθίσει.

Μικρός ο κόσμος

- μια στάλα σύννεφο -

κι εσύ να μη χωράς την ανάσα σου να στρώσεις

λευκό σεντόνι

σε κρεββάτι πρωινό.

Έλα μόνη

έτσι όπως έρχονται δυο φτερούγες,

αμίλητες,

έλα,

Να γεμίσει και πάλι δροσιά η λέξη μου...

Χάρις Παρασκευοπούλου