ΕΝΤΟΛΗ, της Διδώς Σωτηρίου

 

Η ζωή είναι προνόμιο. Ένα πλεονέκτημα που σου δίνεται και, ως τέτοιο, φέρει παράλληλα την υποχρέωσή σου να τη φέρεις εις πέρας. Φράση με πολλές αναγνώσεις, σίγουρα. Μία ανάγνωση θα μπορούσε να είναι ότι το να καταφέρεις απλά να φτάσεις στην άκρη της είναι σημαντικό, όμως όχι αντάξιο της φύσης του προνομίου.

Και ποια είναι η άκρη της, αναρωτιέμαι. Για κάποιους είναι τα βαθειά γεράματα, για κάποιους το να αποκτήσεις παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα, για κάποιους το να πετύχεις επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο συνδυασμός όλων των παραπάνω και ίσως και κάποιων άλλων που εδώ παραλείπονται είναι αυτό που καθιστά το προνόμιο της ζωής ευκταίον.

Η σκέψη βέβαια είναι, ποιαν άκρη αναζητά ο καθένας. Αν, για παράδειγμα, η παραπάνω περιγραφή αφορά την «έξω ακτογραμμή», τί γίνεται με τη «μέσα»; Με τις θάλασσες, τα νησιά, τα βουνά και τα φαράγγια της μέσα πλάσης; Πώς τα ταξιδεύει κάποιος τούτα τα μέρη;

Μία απάντηση είναι σίγουρα, σκέφτομαι, η γνώση. Αν γνωρίζω φοβάμαι λιγότερο, αν γνωρίζω, καταλαβαίνω περισσότερο, αν γνωρίζω, νιώθω βαθύτερα. Και για να γνωρίσω, πρέπει να μελετήσω.

Αφορμή για όλες αυτές τις σκέψεις στέκεται η «ΕΝΤΟΛΗ» της Διδώς Σωτηρίου. Αν δεν ανήκε στη λογοτεχνία, θα ‘λεγες ότι βρέθηκε στον πάτο ενός σεντουκιού, κάτω από λινά σεντόνια και μπακίρια φερμένα από εποχές άλλες. Κράτα το «άλλες».

Θα ‘λεγες ότι είναι ένα τετράδιο, ένα ντοσιέ με γράμματα και σημειώσεις που, ευτυχώς, βρήκες. Και λέω ευτυχώς, γιατί πώς να ζήσεις αν δεν γνωρίζεις την ιστορία σου; Πώς να ζήσεις καλά, αν δεν γνωρίζεις την ιστορία σου;

Και η ιστορία σου είναι η ιστορία του πόνου του τόπου σου. Των ανθρώπων που υπήρξαν για να υπάρξεις μετά και εσύ. Που αποφάσισαν, έπραξαν, δίδαξαν, έγραψαν για να μπορέσεις κι εσύ με τη σειρά σου να αποφασίσεις, να πράξεις, να διδάξεις, να γράψεις. Για να μπορέσεις κι εσύ με τη σειρά σου να ζήσεις. Να ζήσεις καλά.

Στην ΕΝΤΟΛΗ συναντάμε ανθρώπους που έζησαν καλά. Καλά, όπως αληθινά. Όπως πρέπει του ανθρώπου να ζει. Όπως, μόνο έτσι, ο άνθρωπος ζει για πάντα. Μέσα από σελίδες και κουβέντες και διαβάσματα. Να διαβάζεις και, σελίδα τη σελίδα, να κάθονται πλάι σου άνθρωποι που διαμόρφωσαν την ιστορία, τη δική σου ιστορία, για δικό σου λογαριασμό, για δικό σου χατίρι. Πώς γίνεται να μη συγκινηθείς, να μην συν – κινηθείς;

Σου είπα να κρατήσεις το «άλλες εποχές». Κράτα το. Και κοίτα γύρω σου. Και δες πώς, το «κάποτε», γίνεται «τώρα», επειδή το προνόμιο της ζωής θεωρήθηκε αυτονόητο. Και η γνώση της ιστορίας, της ιστορίας σου και μου, της ιστορίας μας, θεωρήθηκε βαρετά περιττή.

Η Σωτηρίου κάθεται πλάι σου και σου μιλά για την ιστορία σου. Τη δική σου ιστορία. Μην την αγνοήσεις. Γιατί θα είναι σαν να αγνοείς τον ίδιο σου τον εαυτό.

 

Χάρις Παρασκευοπούλου