Της Ζωής…

 

Κυρά μου γλυκιά,

Τότε που στο φως, φως μου έγινες, όλα πήραν τη θέση τους στον κόσμο μου.
Εκεί που αγρίμι μέσα στου κόσμου την στέπα τριγυρνούσα σε σειρά είπα την τρέλα μου θα βάλω και τα αληθινά από τα ψεύτικά μου θα ξεχωρίσω.
Ένα ταξίδι της ψυχής θα ξεκινήσω, από το χέρι θα σε πάρω, και με τα μάτια κλειστά όλα του κόσμου τα θεάματα θα δω.
Από μέσα προς τα έξω τα πράγματα θα κρίνω και τίποτα για δεδομένο ξανά δεν θα πάρω.
Κι έτσι ξεκίνησα, δειλά στην αρχή, πιο θαρρεμμένα έπειτα, κείμενα και στιχάκια άτεχνα, σε τοίχους και βιβλία και τετράδια κοινά και πιο δικά μας να σκαρώνω
Όλα τα είπα, και τα όμορφα μα και τα άσχημα κι ούτε για μια στιγμή
Δεν είπα «άστο, δεν συμφέρει».
Πορείες και απεργίες, και του κόσμου τον πόνο που άλλους αφορά κι άλλους όχι
Αντάμωσα.
Έκαμα φίλους ακριβούς
Έκαμα κι εχθρούς
Τιμημένοι όσοι στο ύψος και των δύο κορυφών αυτών με αξιοπρέπεια στάθηκαν.
Κάποιοι εχθροί έγιναν φίλοι
Από πόνο η φιλία και κράτησε
Κάποιοι φίλοι έγιναν εχθροί
Μα δε βαριέσαι
Για τους ανθρώπους τα ανθρώπινα.
Και περπατώντας σε απόκρημνα και γεμάτα στροφές μονοπάτια
Έφτασα εδώ,
Σε μιας αυγής την άκρη
Το σκοτάδι λιώνει στην άκρη του ουρανού
Και σου μιλώ
Και σου ζητάω κάτι
Πρώτη φορά μα όχι τελευταία.


Ότι και να γίνει, σε όποιους δρόμους κι αν σε βγάλει του κόσμου η τροχιά
Μη χαριστείς, το στόμα σου μη κλείσεις
Τα μάτια μη σφαλίσεις σε όσα βάραθρα χάσκουν ανοιχτά.
Το στήθος σου να στήνεις μπροστά στα μαχαίρια
Σε όλες τις αλήτικες στιγμές, αλήτης
Και σε όλες τις ιερές, αγία.
Αγία στων ανθρώπων τα μέτρα
Και τρυφερή και άγρια
Και πάντα όρθια.
Ποτέ, Κυρά μου, ποτέ
Σημαία Λευκή μη σηκώσεις
Ακόμα κι όταν εγώ στη γη γονατίσω
και τα χέρια στο χώμα θέσω.
Γι’ αυτό σου γράφω σήμερα.
Ό,τι σου λέω στα κρυφά σαν κοντά σου κάθομαι
Και να κοιμάσαι σε βλέπω
Σε κάθε μία της ανάσας σου στροφή
Ευχή μία κάνω.
Όρθια και αληθινή
Μαχαίρι μα και χάδι
Τίποτα να μη στερήσεις και να μη στερηθείς
Κι ό,τι θελήσεις να αγωνιστείς και να το πάρεις
Πρότυπο κανένα να μη στήσεις
Κι ούτε Θεούς κι ούτε Δαιμόνους μην πιστέψεις
Παράδειγμα εσύ για σένα, και όνειρο η κορφή η δική σου κι όχι η ξένη
Του κόσμου τη σκληρότητα και να ευχηθώ
Να μη γνωρίσεις
Δε θα γίνει
Εύχομαι λοιπόν
Σαν στο δρόμο σου τη δεις
Να τη γνωρίσεις
και πρώτη να προλάβεις
στα μούτρα να τη φτύσεις και να πεις
«δεν είναι τόπος για σένα εδώ»
Και γρήγορα να φύγεις για τα όμορφα
Και τα άφθαρτα
Και τα αληθινά
Και τα κρυμμένα
Που είναι και τα σημαντικά.
Τα μεγάλα και τα ηχηρά να αποφεύγεις
Και σαν μεγάλες αγκαλιές θα συναντάς
Μακριά τους να στέκεσαι
Την κάθε στιγμή να τιμάς
Και τίποτα να μην αφήνεις
Τον ήλιο της ψυχούλας σου να κρύψει.
Στα λέω εγώ, η τρελή που λάθη έκαμε μεγάλα
Που πότε Υπέροχη και πότε Τέρας ονομάστηκε
Και κάποιες φορές – δυστυχώς – πίστεψε και στα δύο.
Να πιστέψεις στον εαυτό σου και να κοιτάς τα χέρια σου και όχι παραπέρα. Και, θυμήσου, τη Λευκή Σημαία, στο ντουλάπι του χρόνου να την κλείσεις. Όσο θα ανασαίνω, την τελευταία μου ανάσα θα φυλάγω, μήπως και τη χρειαστείς…

Είσαι η καθαρή σταλιά μου…