Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, του Ντάριο Φο

 

«Να πω ένα αστείο;»

Πόσο κάνει ένας κόσμος; Πόσο κάνει μια ζωή; Ένα όνειρο; Πόσο κάνει ένα όνειρο; Η γη μας ανήκει στα χέρια που την έσκαψαν ή σε εκείνα που ξέρουν πώς να την παζαρέψουν; Θάρρος ή θράσος; Πόνος ή γέλιο;

Όλα χωράνε στο σακούλι του παλιάτσου. Τόσο κάνουν όλα. Ίσα μια θέση σ’ ενός παλιάτσου το σακούλι. Αυτή είναι η τιμή μας. Δηλαδή, τόσο κάνουν, τόσο κάνουμε εμείς οι μικροί, οι αθόρυβοι, οι παλιάτσοι, οι ξεβράκωτοι αυτού του κόσμου.

Η γλώσσα, λεπίδι κοφτερό και στο φόντο η comedia dell’ arte. Το λες και μονόλογο με μπάντα, μέχρι που γίνεται μπουλούκι, μετά συγκρότημα, μετά διαδήλωση με τα συνθήματα και τα πανώ και τις σημαίες της, μετά ασκέρι ασύμφορο για δαύτους που στην πραγματικότητα την πλάτη τους γυρνούν.

«Θα πω ένα αστείο, μπας και σκοτώσω το θηρίο».

Και η απόφαση στη σκηνή, να μη του μοιάσω, του θηρίου ντε, να μην του μοιάσω, να μην το συνηθίσω, το συνηθίσεις, το συνηθίσουμε. Αυτό το χρέος. Να μείνουμε έξ-υπνοι απέναντι στην εξουσία και την αυθαίρετη και επικίνδυνη ανοησία της. Το είπε ο Φο: «Δε θεωρώ ένα έργο μου ολοκληρωμένο, αλλά ανοιχτό σε συνεχείς διαφοροποιήσεις». Και παρακάτω: «ένα υλικό ρευστό, ικανό να το προσαρμόσει κανείς και να το πλάσει στα μέτρα της δικής του πραγματικότητας και να ανασύρει αναφορές που θα κάνουν την πλατεία του θεάτρου να θυμώσει, να σκεφτεί, να γελάσει».

Αυτό και γίνεται. Πάνω στη σκηνή, κάτω στην πλατεία, στον εξώστη. Αλλά και έξω. Έξω από το θέατρο, στην κάθε μέρα μας. Και εκεί, όχι απλά παρακολουθώντας μια παράσταση, αλλά συμμετέχοντας σε ένα δρώμενο, σε μιαν ανάσα να νιώσουμε, να νιώσουμε, να νιώσουμε, να επιτρέψουμε να δούμε και να πούμε και να νιώσουμε.

«Ποιος είναι υπεύθυνος για όλο αυτό το θαύμα;»

Ένα πραγματικό περιστατικό θανάτου ενός αναρχικού που «έπεσε» από το παράθυρο του αστυνομικού τμήματος, στο Μιλάνο του 1969, όπου λάμβανε χώρα η ανάκρισή του ως υπόπτου για την βομβιστική επίθεση σε κεντρική τράπεζα της πόλης, διακίνησε τον Ντάριο Φο να σκαρώσει μια ιλαροτραγωδία με κέντρο την κατάχρηση εξουσίας.

Τη σκυτάλη στο σήμερα παίρνει ο Γιάννης Κακλέας που, βγάζοντας τη γλώσσα σε όλα τα «καθωσπρέπει» και τα «ορθά», αποδεικνύεται άξιος συνεχιστής, δίνοντας ένα πανόραμα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, που θα ζήλευε και η πιο «ψαγμένη» επιθεώρηση, χωρίς φόβο, με πλέριο πάθος και με την κωμωδία αγκαλιά με την αλήθεια, κρατώντας την ισορροπία και αποφεύγοντας τη χοντροκοπιά. Και τί ανακούφιση αυτό το τελευταίο, στ’ αλήθεια!!!

Επικεφαλής ο Πάνος Βλάχος, παίζει, τραγουδάει, χορεύει, παίζει μουσική και υπογράφει μαζί με τη Φωτεινή Αθερίδου τους στίχους των τραγουδιών. Μαζί του ο Φοίβος Ριμένας, η Ιφιγένεια Αστεριάδη, ο Θοδωρής Σκυφτούλης, ο Στέλιος Πέτσος και ο Κωνσταντίνος Μαγκλάρας. Στη σύνθεση και εκτέλεση των μουσικών μερών ο Βάιος Πράπας.

Αλεγκρία, σωματικότητα, εξαιρετικές στο πλείστον μέρος τους ερμηνείες. Και μια κάθαρση, από το μαζί, που πολύ την έχουμε ανάγκη στις μέρες μας…

 

9.12 – 27.2.2022

Θέατρο Γκλόρια – Κεντρική σκηνή.

Διαρκεια : 100 '
Διασκ.-σκηνοθ.:Γ. Κακλέας
Ερμηνεύουν: Π. Βλάχος, Φ. Ριμένας, Θ. Σκυφτούλης, Ιφ. Αστεριάδη, Κ. Μαγκλάρας, Στ. Πέτσος.        Μουσικός επί σκηνής: Β. Πράπας.