Τρίτη 30 Αυγούστου 2022

Η Ρίτα της καρδιάς μου...


 

Να δεις πως το λέγει ο ποιητής…

 

Και να αδερφέ μου

Που μάθαμε να κουβεντιάζουμε

Ήσυχα ήσυχα κι απλά

 

Γιατί το θέμα είναι η κουβέντα. Αυτό ήταν από πάντα. Να κουβεντιάζουμε. Πάει να πει, να συζητάμε. Να συν – ζητάμε. Να ζητάμε μαζί.

 

Καταλαβαινόμαστε τώρα

Δε χρειάζονται περισσότερα

 

Όχι, ποιητή μου, δε χρειάζονται. Παρουσία και φωνή. Να υπάρχουμε και να λέμε. Να λέμε, να φωνάζουμε, να τραγουδάμε. Τόσο απλά.

 

Κι αύριο λέω θα γίνουμε

Ακόμα πιο απλοί

 

Κάθε φορά που πάω σε συναυλία της Ρίτας Αντωνοπούλου, η ίδια σκέψη. Να ένας άνθρωπος που παίρνει πολύ στα σοβαρά την τέχνη. Όχι ότι δεν είναι κι άλλοι. Ευτυχώς είναι. Ευτυχώς, σου λέγω. Αλλά να που σήμερα, εδώ, μιλώ για τη Ρίτα. Που δεν την ξέρω προσωπικά και δεν είναι φίλη μου, να βράζει το μπρίκι, να ξεχειλίζει και να λέμε τα προσωπικά μας. Αλλά που τη λέω Ρίτα. Και κάπως θυμώνω σαν ο άλλος δεν νογά για ποια Ρίτα μιλώ.

Που λες, έτσι το ‘χω καταλάβει. Ότι παίρνει την τέχνη τόσο στα σοβαρά που την κάνει τόπι, την κάνει τσέρκι, την κάνει μπάμπολα, την κάνει χαλίκι στο τζάμι της υποκουλτούρας και του δήθεν. Και ξέρεις τί ζημιά κάνει το χαλίκι; Μην το βλέπεις έτσι ήρεμο, που μπορεί και να μη σου γεμίζει το μάτι σε πρώτη ανάγνωση. Στη ρημάζει τη τζαμαρία το χαλικάκι. Όπα στην κάνει τη μόστρα το χαλίκι λέμε.

 

Θα βρούμε αυτά τα λόγια

Που παίρνουνε το ίδιο βάρος

Σ' όλες τις καρδιές

Σ' όλα τα χείλη

Έτσι να λέμε πια

Τα σύκα σύκα

Και τη σκάφη σκάφη

 

Αυτή η Ρίτα, που λες, έτσι έχω καταλάβει ότι κάνει. Μπαίνει στην τέχνη ξυπόλητη. Με το απλό της ένδυμα, τη φωνή. Αυτή τη φωνή που διαπερνά βράχους, που γελάει και κλαίει την ίδια στιγμή, που λέει τα σώψυχα τα δικά της και τα δικά μου και του διπλανού. Θες σε κλειστό χώρο, θες σε ανοιχτό θέατρο, πάντα μου έρχονται στάλες σαν την ακούω. Πότε ουρανού και πότε θάλασσας, και πάντα των ματιών οι στάλες.

 

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι

Και να λένε

Τέτοια ποιήματα

Σου φτιάχνω εκατό την ώρα

Αυτό θέλουμε κι εμείς

 

Άμα δεν την ξέρεις τη Ρίτα, να τη μάθεις. Δεν πειράζει, δεν άργησες, θα σε περιμένει σίγουρα. Γιατί έτσι την έχω κόψει. Ότι είναι από δαύτους που περιμένουν, δεν σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους, δεν παρεξηγούν, δεν περιφρονούν. Περιμένει. Να βγάλεις κι εσύ τα ποδήματά σου και να ανεβείς ξυπόλητος στη σκηνή. Και να είναι εκείνη από κάτω. Να σε καμαρώνει και να σε χειροκροτεί. Μέχρι, όπως το ‘πε ακριβώς προχτές στην Ελευσίνα «η δύναμη της αγάπης να νικήσει την αγάπη για δύναμη».

 

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε

Για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου

Απ' τον κόσμο

Εμείς τραγουδάμε

Για να σμίξουμε τον κόσμο

 

* Απόσπασμα από το Καπνισμένο Τσουκάλι, του Γιάννη Ρίτσου







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σκέψεις

Οι Σκόρπιες Σκέψεις της εβδομάδας [6.12.2023]

  https://www.mixcloud.com/χάρις-παρασκευοπούλου/σκορπιες-σκεψεις-61223/