Λαλά

 

Νότες. Μία, δύο, τρεις, τέσσερις νότες. Έτσι μόνες τους, νότες. Κάνουν οι νότες, έτσι μόνες τους, μουσική; Δηλαδή, η μία κάτω από την άλλη; Δίχως ένα πεντάγραμμο, ένα κλειδί του σολ, κάτι;

Ανοίγει ποτέ μια πόρτα δίχως κλειδί;

Αριστερό χέρι, το χέρι της καρδιάς. Όχι αυτό που σφίγγουμε σε συμφωνία, δεν έχει σχέση η καρδιά με τις συμφωνίες. Να, ας πούμε εγώ συμφώνησα, χρόνια πριν, να παραμένω ψύχραιμη σε τέτοιες καταιγίδες. Ομπρελίτσα και υπόστεγο, δεν είμαστε για τέτοια. Δεν το πρόβλεψα το νεραϊδολούλουδο και ούτε το μαγικό ραβδάκι σου, που επιπλέον βγάζει και χρώματα και, που μπορεί, με λίγο κόπο και να με μετατρέψει σε βάτραχο που, στην τελική είναι και το όνειρό μου. Το κρυφό, όχι αυτό που λέω στον κόσμο σαν με ρωτάει. Στον κόσμο μιλάω για υγεία και παγκόσμια ειρήνη, για οικογενειακή και επαγγελματική ισορροπία και, ίσως, κάποτε, ένα βιβλίο που θα διαβάσουν πολλοί.

Αλλά μέσα μου, πολύ – πολύ κρυφά, το όνειρό μου είναι να γίνω βάτραχος. Μία στο νερό και μία έξω, ούτε μια έγνοια ρε φίλε, όλη η ευτυχία ένα νούφαρο και κάνα έντομο αδέσποτο πού και πού.

Χιλιάδες συζητήσεις, διαπραγματεύσεις, θεωρίες, επιχειρήματα κι όλα σκόνη. Έκανες ένα τσουπ και είπες ότι θα με κάνεις βάτραχο. Στα τρία πρώτα λεπτά της γνωριμίας μας είδες πιο βαθιά από όλους.

Παγωτό χωνάκι, καλά, μιλάμε για δυο μπάλες σοκολάτα, μία φράουλα, μία φιστίκι και μία μάγκο. Και δεν τελειώσαμε ακόμα. Γιατί έχει και τρούφα από πάνω. Και δίπλα μια σοκολάτα. Γάλακτος.

Δεξί χέρι, των συμβολαίων και των χαιρετισμών. Ένδειξη εγκαρδιότητας ή απάθειας, παρουσίας ή έλλειψης πραγματικών καρδιακών παλμών. Δεν είναι χέρι αυτό, δείκτης είναι. Εγώ τουλάχιστον, έτσι καταλαβαίνω αν θέλω δεύτερη κουβέντα μαζί σου ή όχι. Από το πώς θα σφίξουμε το χέρι. Το δεξί. Τον δείκτη ύπαρξης οντότητας.

Εντωμεταξύ, όταν δώσαμε τα χέρια, ένιωσα ότι το χέρι μου χάθηκε στο δικό σου. Αυτό πρέπει να στο μοιραστώ. Πώς γίνεται η χερούκλα μου να χαθεί σε ένα τόσο δα μικρό χεράκι;

Μυστήριο.

Πριν λιώσει το παγωτό και πριν την τελευταία νότα έχουμε πει τα πάντα. Στο ορκίζομαι, τα πάντα. Και τα σφραγίσαμε με τα ονόματά μας. Και μια καρδιά. Κατακόκκινη. Όπως όλες οι πραγματικές καρδιές.

Κι αν έρθουν έτσι τα πράγματα, και εγώ έχω τελικά γίνει βάτραχος κι εσύ μονόκερως, θα με πάρεις στην πλάτη να με πας μια βόλτα στο ουράνιο τόξο.

Πάει;