Τέρας, στο Μικρό Γκλόρια

 

Κάτσε να στα πω. Ρε κάτσε να στα πω, σου λέω. Κάτσε να στα πω γιατί θα σκάσω, μπαμ θα κάνω.

Εγώ που λες, δεν είμαι εγώ. Δηλαδή εγώ είμαι αλλά δεν είμαι κιόλας. Γιατί είμαι επειδή είσαι κι αν δεν είσαι δεν με λες και πως είμαι, κατάλαβες;

Βασικά και για να σου δώσω να καταλάβεις, είμαι κυρίως επειδή υπάρχεις. Γιατί, αν δεν υπάρχεις εσύ και πού είμαι τί σημασία έχει;

 

Δεν έχει.

Και είμαι επειδή κυρίως σ’ αγαπώ. Σ’ αγαπώ ρε, σε θέλω, ζω για σένα. Αν δεν με θέλεις θα πεθάνω, θα φαρμακωθώ, θα γίνω όλες οι τραγωδίες που γράφτηκαν, που γράφονται τούτη την ώρα και κάποιες ακόμα που θα γραφτούν στο μέλλον, ρε, σου λέω.

Από τα μάτια σου κρέμομαι, από τα χείλη, από το αυτάκι σου σα σκουλαρίκι, να ‘μια, δες με, υπάρχω για να με καμαρώνεις. Με καμαρώνεις, δε με καμαρώνεις;

Τέρας.

Η Ραφίκα Σοουίς σκηνοθετεί και η Ιωάννα Αγγελίδη παίζει. Παίζει με την υπομονή, την ψυχραιμία, τις ιστορίες, τα γέλια και τα κλάμματά μας. Παίζει με αυτά όλα που λέμε μόνο στον εαυτό μας, άντε και σε καμιά άλλη ατυχήσασα…. Και παίζει δροσάτα, ολοζώντανα, με μια παρουσία τόσο παρούσα που έτσι μου ‘ρχεται να φωνάξω. Να φωνάξω;

Θα φωνάξω!!!

ΤΕΡΑΣΣΣΣΣΣ!!!!

 

Υ.Γ. Αν είναι να πας, κάνε την υπέρβαση και κάτσε στη σκηνή. Μη ρωτάς, κάνε αυτό που σου λέω. Ξέρω εγώ, δε χρειάζεται να ξέρεις κι εσύ, γυναίκα πράμα….

[σ.σ.: το υ.γ. απευθύνεται και στους άνδρες θεατές, χωρίς να αλλάξω ούτε μία λεξουλίτσα. Ούτε μία.]

 

Συντελεστές

Συγγραφέας: Αλεξάνδρα Βουτζουράκη
Σκηνοθεσία: Ραφίκα Σαουίς
Επιμέλεια σκηνογραφίας: Μιχάλης Αργυρού
Φώτα: Νίκος Θετάκης

Πρωταγωνιστεί η Ιωάννα Αγγελίδη

 

Θέατρο Μικρό Γκλόρια

Ιπποκράτους 7, Αθήνα 106 79

τηλ. 210 360 0832

John, στο Θέατρο Δίπυλον

 

Από την αρχή αρχίζουν όλα. Και όταν λέω από την αρχή, εννοώ από την είσοδο στο θέατρο. Από εκεί καταλαβαίνεις ότι τώρα εδώ κάτι άλλο γίνεται.

Και γρήγορα καταλαβαίνεις. Ή και όχι. Το καινούριο που συναντά το παλιό, το γνωστό σε ραντεβού με το άγνωστο, το απολύτως φυσικό μούρη με μούρη με το μεταφυσικό.

Μυστήριο, θρίλερ ή κωμωδία; Ρεαλισμός ή μεταφυσικό δράμα; Όλα τα χωράει αυτό το μικρό, απομονωμένο πανδοχείο, εκεί που καταφθάνουν με όλη τη σχέση τους στριμωγμένη σε μια βαλίτσα η Τζένη και ο Ελίας, αντιπαθείς και κουραστικοί για τους άλλους και για τον εαυτό τους. Ο Χρήστος Κοντογεώργης και η Καλλιόπη Παναγιωτίδου αποδίδουν το συμβολισμό μιας σύγχρονης [μη] σχέσης, της μοναξιάς και της ενοχής, με λιτότητα και σαφήνεια χαρακτήρων.

Ανάμεσα στα δράματα, μια παρουσία λίγο πραγματική, λίγο φασματική. Η τυφλή φίλη της Κίττυ, Ζενεβιέβ, λίγο καταραμένη, λίγο φτιαγμένη από κάποιο ξόρκι που τα ξωτικά άφησαν δεμένο σε ένα δέντρο, κάπου σε αυτόν τον κόσμο ή στον επόμενο.

Το πανδοχείο διευθύνει η Κίττυ Μέρτις, απρόβλεπτη, εκκεντρική μα και ζεστή, με μια σοφία που σίγουρα την αμφισβητείς κάθε λεπτό για να τη συναντήσεις ανάμεσα σε χειρονομίες και κουβέντες ή ακόμα και κάπου ανάμεσα στις στοιχειωμένες πορσελάνες και τις κούκλες που σε παρατηρούν από τα ράφια στο απίθανο σκηνικό που έστησε η Ζωή Μολυβδά Φαμέλη και που, στα σίγουρα, είναι ο πέμπτος ρόλος.

Και ο «John»; Ποιος είναι ο John; Πού είναι ο John;

Πουθενά και παντού. Όπως όλα τα σύμβολα. Μήπως είναι ο νεκρός πρώην σύζυγος της Κίττυ; Μήπως ο κάθε κακοποιητικός σύντροφος; Μήπως ένα ακόμα «αρσενικό παλιάς κοπής», με βούλα την πατριαρχία;

Άλλωστε, σύμφωνα με το κείμενο, «Όλοι γνωρίζουν κάποιον που λέγεται John».

Η Κόρα Καρβούνη ως Κίττυ και η Γιούλη Τσαγκαράκη ως Ζενεβιέβ, υπέροχες, αέρινες και διαφανείς, συγκινούν και αποτυπώνουν χίλιους ρόλους σε κάθε λέξη, σε κάθε κίνηση που σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Πανάδης με τον πιο ευφυή τρόπο, αφήνοντας το έργο να παρασύρει την πλοκή.

Σύγχρονο έργο, σύγχρονη γραφή, σύγχρονη συγγραφέας. Εδώ και τώρα ο χρόνος του, εδώ και τώρα ο τόπος του. Το άυλο στην ουσία πραγματεύεται το απολύτως συμπαγές. Οι θεατρικές συμβάσεις καταλύονται, δίνοντας τη θέση τους σε μια υπερβατική εμπειρία. Ποιος ο στόχος; Τί θέλει να πει;

Τί σημασία έχει; Το σημαντικό είναι να βρεις εσύ τη φράση σου, τη θέση σου μέσα σ’ αυτό το πανδοχείο που μπορεί να είναι το δωμάτιο, το σπίτι, η χώρα ή η ζωή σου. Και αυτό θα βρεις στη τσέπη σου, σαν βγεις, μετά το πέρας της παράστασης. Το κλειδί. Το δικό σου κλειδί. Το αν θα το χρησιμοποιήσεις ή όχι, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εσένα.

 

Συντελεστές

Κείμενο: Annie Baker

Μετάφραση: Χρύσα Κοτταράκου

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Πανάδης

Δραματουργία: Παύλος Παυλίδης

Σκηνικά – φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη

Κοστούμια: Αλέγια Παπαγεωργίου

Μουσική: Βασίλης Μαντζούκης

Βοηθός σκηνογράφου: Νέλη Ζερίτη

Βοηθός ενδυματολόγου: Νικολέττα Αναστασιάδου

Ερμηνεύουν (σε αλφαβητική σειρά): Κόρα Καρβούνη, Χρήστος Κοντογεώργης, Καλλιόπη Παναγιωτίδου, Γιούλη Τσαγκαράκη

 

Θέατρο Δίπυλον

Καλογήρου Σαμουήλ 2 & Διπύλου

Κεραμεικός

Ημερολόγιο ενός τρελού, στο Εν Αθήναις

 

«Οι άνθρωποι πιστεύουν πως το ανθρώπινο μυαλό βρίσκεται στο κεφάλι. Τραγικό λάθος!

Αξέντι Ιβάνοβιτς Προπίτσιν»

 

Δε θέλει και πολύ. Ένα τσακ και περνάς από τη μια μεριά στην άλλη. Της λογικής; Της αλήθειας; Της ευαισθησίας; Της βίας; Του έρωτα;

Και ποιος να απαντήσει όλα αυτά τα ερωτήματα, και πώς να απαντηθούν που, Λερναίες Ύδρες ίδιες, το ένα κεφάλι κόβεις και δυο φυτρώνουν στη θέση του.

Δε θέλει και πολύ.

Από τη μια υπόκλιση στην άλλη, ένα αχ δρόμος. Υπόκλιση στην εξουσία, υπόκλιση στη δύναμη, υπόκλιση στο άπιαστο, υπόκλιση, υπόκλιση, υπόκλιση…

Δε θέλει και πολύ.

 

«Σκέψου τί είσαι. Ένα μηδενικό είσαι.»

 

Ένα μηδενικό, ένα ολοστρόγγυλο, τιποτένιο, αόρατο μηδενικό. Και κοίτα να δεις που αυτό το μηδαμινό μηδενικό νιώθει και σκέφτεται και ανασαίνει ελπίδα και όνειρα και περνάει μέσα στις μέρες σαν αέρας και σαν βροντή κι αντάρα.

Έτσι μπερδεμένες οι μέρες, κάποτε πόσο ολοκάθαρα ήσαν όλα στο μυαλό του, μετά όλα θόλωσαν, λάσπωσε η σκέψη και ξεκουρδίστηκε ο ειρμός. Άλλωστε, τί είναι η τρέλα παρά η άλλη μεριά της λογικής;

Δε θέλει και πολύ.

 

Τούτο το ημερολόγιο νοσταλγίας και απουσίας υπογράφει ο Νικολάι Γκόγκολ, βασίζοντας το κείμενό του σε μεγάλο βαθμό σε άρθρα εφημερίδων για τρόφιμους ψυχιατρικών ασύλων.

Τούτο το ημερολόγιο τρέλας σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Πασσάς με σεβασμό στον άνθρωπο, σκαρώνοντας ένα μονοπάτι με τραχιές πέτρες, η καθεμιά εκ των οποίων κρύβει βουνά αλήθειας.

Τούτο το ημερολόγιο απελπισίας και ανάγκης ενσαρκώνει ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ως Αξέντι Ιβάνοβιτς, ξεφυλλίζοντας μπροστά στο θεατή σελίδα τη σελίδα την απόγνωσή του. Καταιγιστικός και αδιαπραγμάτευτος, ισορροπεί στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ευαισθησία και τη δύναμη, σαν πίσω από ένα πολύ λεπτό γυαλί, ανά πάσα στιγμή έτοιμο να θρυμματιστεί. Όπως και ο ήρωάς του.

Άλλωστε, δε θέλει και πολύ.

 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Πασσάς

Μουσική επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πασσάς

Μετάφραση-διασκευή: Ομάδα GAFF

Ιδέα σκηνικού: Σοφία Καραγιάννη

Κατασκευαστής σκηνικού: Κώστας Αβραμιώτης

Κοστούμια: Ομάδα Gaff

Φωτισμοί: Ομάδα Gaff

Στο ρόλο του Αξέντι Ιβάνοβιτς ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης 

 

Θέατρο Εν Αθήναις

Ιάκχου 19,

Γκάζι