John, στο Θέατρο Δίπυλον

 

Από την αρχή αρχίζουν όλα. Και όταν λέω από την αρχή, εννοώ από την είσοδο στο θέατρο. Από εκεί καταλαβαίνεις ότι τώρα εδώ κάτι άλλο γίνεται.

Και γρήγορα καταλαβαίνεις. Ή και όχι. Το καινούριο που συναντά το παλιό, το γνωστό σε ραντεβού με το άγνωστο, το απολύτως φυσικό μούρη με μούρη με το μεταφυσικό.

Μυστήριο, θρίλερ ή κωμωδία; Ρεαλισμός ή μεταφυσικό δράμα; Όλα τα χωράει αυτό το μικρό, απομονωμένο πανδοχείο, εκεί που καταφθάνουν με όλη τη σχέση τους στριμωγμένη σε μια βαλίτσα η Τζένη και ο Ελίας, αντιπαθείς και κουραστικοί για τους άλλους και για τον εαυτό τους. Ο Χρήστος Κοντογεώργης και η Καλλιόπη Παναγιωτίδου αποδίδουν το συμβολισμό μιας σύγχρονης [μη] σχέσης, της μοναξιάς και της ενοχής, με λιτότητα και σαφήνεια χαρακτήρων.

Ανάμεσα στα δράματα, μια παρουσία λίγο πραγματική, λίγο φασματική. Η τυφλή φίλη της Κίττυ, Ζενεβιέβ, λίγο καταραμένη, λίγο φτιαγμένη από κάποιο ξόρκι που τα ξωτικά άφησαν δεμένο σε ένα δέντρο, κάπου σε αυτόν τον κόσμο ή στον επόμενο.

Το πανδοχείο διευθύνει η Κίττυ Μέρτις, απρόβλεπτη, εκκεντρική μα και ζεστή, με μια σοφία που σίγουρα την αμφισβητείς κάθε λεπτό για να τη συναντήσεις ανάμεσα σε χειρονομίες και κουβέντες ή ακόμα και κάπου ανάμεσα στις στοιχειωμένες πορσελάνες και τις κούκλες που σε παρατηρούν από τα ράφια στο απίθανο σκηνικό που έστησε η Ζωή Μολυβδά Φαμέλη και που, στα σίγουρα, είναι ο πέμπτος ρόλος.

Και ο «John»; Ποιος είναι ο John; Πού είναι ο John;

Πουθενά και παντού. Όπως όλα τα σύμβολα. Μήπως είναι ο νεκρός πρώην σύζυγος της Κίττυ; Μήπως ο κάθε κακοποιητικός σύντροφος; Μήπως ένα ακόμα «αρσενικό παλιάς κοπής», με βούλα την πατριαρχία;

Άλλωστε, σύμφωνα με το κείμενο, «Όλοι γνωρίζουν κάποιον που λέγεται John».

Η Κόρα Καρβούνη ως Κίττυ και η Γιούλη Τσαγκαράκη ως Ζενεβιέβ, υπέροχες, αέρινες και διαφανείς, συγκινούν και αποτυπώνουν χίλιους ρόλους σε κάθε λέξη, σε κάθε κίνηση που σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Πανάδης με τον πιο ευφυή τρόπο, αφήνοντας το έργο να παρασύρει την πλοκή.

Σύγχρονο έργο, σύγχρονη γραφή, σύγχρονη συγγραφέας. Εδώ και τώρα ο χρόνος του, εδώ και τώρα ο τόπος του. Το άυλο στην ουσία πραγματεύεται το απολύτως συμπαγές. Οι θεατρικές συμβάσεις καταλύονται, δίνοντας τη θέση τους σε μια υπερβατική εμπειρία. Ποιος ο στόχος; Τί θέλει να πει;

Τί σημασία έχει; Το σημαντικό είναι να βρεις εσύ τη φράση σου, τη θέση σου μέσα σ’ αυτό το πανδοχείο που μπορεί να είναι το δωμάτιο, το σπίτι, η χώρα ή η ζωή σου. Και αυτό θα βρεις στη τσέπη σου, σαν βγεις, μετά το πέρας της παράστασης. Το κλειδί. Το δικό σου κλειδί. Το αν θα το χρησιμοποιήσεις ή όχι, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εσένα.

 

Συντελεστές

Κείμενο: Annie Baker

Μετάφραση: Χρύσα Κοτταράκου

Σκηνοθεσία: Μιχάλης Πανάδης

Δραματουργία: Παύλος Παυλίδης

Σκηνικά – φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη

Κοστούμια: Αλέγια Παπαγεωργίου

Μουσική: Βασίλης Μαντζούκης

Βοηθός σκηνογράφου: Νέλη Ζερίτη

Βοηθός ενδυματολόγου: Νικολέττα Αναστασιάδου

Ερμηνεύουν (σε αλφαβητική σειρά): Κόρα Καρβούνη, Χρήστος Κοντογεώργης, Καλλιόπη Παναγιωτίδου, Γιούλη Τσαγκαράκη

 

Θέατρο Δίπυλον

Καλογήρου Σαμουήλ 2 & Διπύλου

Κεραμεικός