Της Υποφαινομένης, αρ. 94

 

Σήμερα το πρωί, καθώς άνοιξα τα μάτια μου, το είδα γραμμένο στο ταβάνι.

Δεν έχεις κανέναν.

Ποιος το ‘γραψε εκεί, αναρωτήθηκα.

Βγήκα στο μπαλκόνι να απλώσω και νάτο πάλι, στον απέναντι τοίχο, στο νεοκλασικό που στέκει σε πείσμα της φθοράς και της αμέλειας.

Δεν έχεις κανέναν.

Εγώ που έμαθα στον Αδάμ να φιλάει και στο φίδι να δαγκώνει, εγώ που έδειξα στο μήλο πώς να στάζει χυμούς και στο Θεό πώς να οργίζεται, εγώ δεν έχω κανέναν;

Έκλεισε η πόρτα της Εδέμ, είπαν. Το είπαν μεταξύ τους, ψιθυριστά το είπαν, δεν το κατάλαβα στην αρχή. Δηλαδή είδα πως ήταν κλειστή, μη με πεις ανόητη, αλλά σκεφτόμουν πως, όποτε θέλω, την ανοίγω.

Λάθος.

Ένας έκπτωτος άγγελος με συνόδευσε στο χορό της αποφοίτησης. Και τα δικά του φτερά τσακισμένα ήταν, μου φάνηκε καλή ιδέα.

Εκείνος μου το είπε πρώτος.

Δεν έχεις κανέναν, είπε.

Τον φίλησα στο κόκκινο στόμα του που το είχαν φιλήσει μυριάδες πριν από εμένα και τους φίλησα έτσι κι αυτούς, όλους.

Όχι, δεν έχω, απάντησα.