Ημέρα 2
Αγαπητό μου πόδι,
Ξεκινώ το ημερολόγιό μου από τη δεύτερη ημέρα, σε προδοσία όλων των ημερολογίων του κόσμου, όμως χτες ήμανε να με κλαίνε οι ρέγγες και οτιδήποτε άλλο που είναι σε φάση να κλάψει, εδώ που τα λέμε.
Εγώ από χτες είμαι σε φάση να κλάψω σε 24ωρη βάση.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και χτες το μεσημέρι δεν σε είχα και πολύ στο νου μου. Δηλαδή, ξέρεις, εντάξει, να σε περιποιηθώ, κάτι μια ξούρα, κάτι ένα πεντικιούρι, τέτοια. Θέλω να πω, σε είχα πάνω – κάτω δεδομένο. Πόδι είναι, μια στράτα – στρατούλα κάνει, δεν ελέγχει και τη σχάση του πυρηνικού ατόμου, τέτοια.
Βεβαίως, αυτό, από χτες το μεσημέρι άλλαξε. Κι όταν λέμε άλλαξε, εννοούμε ότι ο Μανωλιός έγινε super star και παίζει και σε σαπουνόπερες με 23.546 επεισόδια.
Λίγο το κραααααααααατς που άκουσα πέφτοντας, λίγο το «δεν περπατάω μάνα μου, δεν πα’ να λες εσύ ότι εντάξει, θα την παλέψω, με τα πόδια θα γυρίσω σπίτι, δεν έχει γυμναστήρι σήμερις». Και ναι, πήρα ταξί. Για τρία τετράγωνα. Που φάνηκαν σαν τον υπερμαραθώνιο. Να, κάτι ζήλιες ο Φειδιππίδης, νααα κάτι μουτράκλες ο Σπύρος, ο Λούης ντε, το πήραμε το χρυσό ποδαράκι μου! Ο Σπύρος το ‘κανε σε 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δεύτερα, εμένα μου πήρε κάτι λιγότερο, τον έφαγα τον ολυμπιονίκη. Θα με πεις, αυτός έκανε Μαραθώνα – Καλλιμάρμαρο, εσύ Ιπποκράτους – Ασκληπιού. Ναι, αλλά αυτός είχε σπασμένο πόδι; Όοοοχι, φέρε το χρυσό τώρα μη γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες!
Αυτά προς ώρας, σε αφήνω να πάω τουαλέτα. Θα με πεις, αφού δεν έχεις κάτι να κάνεις εκεί, θα σε απαντήσω, μέχρι να φτάσω, όλο και κάτι θα μου ‘ρθει….
Φιλί
Κούλα Κούτσαβλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σκέψεις