Της Υποφαινομένης...

 

25.

Ξέρω πολύ καλά τι σιωπή έχει πέσει στις μέρες μου. Ξέρω, είναι πάντα εδώ, κάθε βράδυ τη γδέρνω από το δέρμα μου και κάθε πρωί με περιμένει. Λες και μαζεύτηκε σαν παλίρροια όταν εγώ ονειρευόμουν. Πιο συγκεκριμένα, όταν σε ονειρευόμουν.

Δεν είναι για χάσιμο ο καιρός κι εσύ σκισμένο φύλλο τετραδίου, απόκομμα έρωτα, προσάναμμα μνήμης. Θυμώνω τόσο που μου ‘ρχεται να διασχίσω όλη την πόλη για να ‘ρθω να σε κοιτάξω μες στα μούτρα, έτσι υποτιμητικά όπως κοιτάζουν τα παιδιά κι οι μεγάλοι γελάνε, αλλά εκείνα είναι πραγματικά τόσο θυμωμένα που είναι διατεθειμένα την άλλη στιγμή να κλαίνε στην αγκαλιά σου.

Είμαι διατεθειμένη κάθε στιγμή να κλαίω στην αγκαλιά σου.

Όχι από θυμό, μπορεί από πόνο, μπορεί από καύλα, μπορεί από τους τοίχους που δε χαμηλώνουν μια στάλα να δω ουρανό, να θυμηθώ πως είναι να ανασαίνεις, να θυμηθώ πως είναι να βουλιάζεις και να πνίγεσαι επιτέλους για λίγο, πώς είναι να πεθαίνεις.

Να θυμηθώ πως είναι να πεθαίνεις.

[photo by Ράνια Καρά]