Της Υποφαινομένης

 

56.

Αυτό που με σφάζει είναι εκείνο το πιατελάκι. Με τις θήκες τις ρηχές για τα αυγά τα βαμμένα. Δώρο. «Τώρα που είσαι νοικοκυρούλα στο σπίτι σου». Στο σπίτι μου. Νοικοκυρούλα. Αυτό ακριβώς. Υποκοριστικό.

[γραμματική]: παράγωγο ουσιαστικό που δηλώνει ό,τι και το πρωτότυπο αλλά σε μικρό μέγεθος, ποσότητα, ηλικία κ.τ.λ.

Ό,τι και το πρωτότυπο αλλά σε μικρό μέγεθος.

Ό,τι και το πρωτότυπο αλλά.

Όλα σε σετ. Φλιτζανάκια με τα πιατάκια τους, με τη ζαχαριέρα και την κρεμιέρα και τη γαλατιέρα και την τσαγιέρα. Και του ελληνικού. Και πιρουνάκια, κουταλάκια, μαχαιράκια. Ίδια. Και τα πιάτα, όλα. Σετ. Του φαγητού, της σούπας, του γλυκού, του πιο μικρού γλυκού. Γλυκούλα. Γλυκούλα μου.

Υποκοριστικό.

Με μεγάλη προσοχή. Πορσελάνινη ευαισθησία με συνοδεία τα κρύσταλλα. Θέλει προσοχή το κρύσταλλο, μια στιγμή απροσεξίας και τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο. Μετά, όλα θα είναι μισερά και μίζερα. Μια ρωγμίτσα και στα σκουπίδια. Απευθείας. Δεν κάνει εκπτώσεις η ποιότητα.

Δεν κάνει εκπτώσεις η ποιότητα.

Μεγάλη Πέμπτη, πρωί – πρωί, το πιατελάκι στο κέντρο της τραπεζαρίας. Έτοιμο να υποδεχτεί το εξίσου ευαίσθητο περιεχόμενο του. Αυγά. Κατακόκκινα. Αυγουλάκια.

Υποκοριστικό.

Μέχρι σήμερα τη θυμάμαι. Τη μυρωδιά από το ξίδι. Να κρατήσει η βαφή. Και το κουρέλι με το λάδι. Για να γυαλίσουν. Φέτος, τα πιο ωραία. Έμαθα. Και μου έσπασαν και ελάχιστα. Απωλειούλες.

Υποκοριστικό.

Δίπλα στο μάτι μου πέρασε. Θυμάμαι τον ήχο. Χίλια κομμάτια. Γέμισαν τα ντουλάπια κόκκινα. Γέμισε η κουζίνα. Κατακόκκινα όλα. Το άλλο πρωί, Μεγάλη Παρασκευή ήταν, ακόμα έβγαζα θρυψαλάκια από τα μαλλιά μου.

Θρυψαλάκια.

Υποκοριστικό.