"Γυναικείες Ιστορίες" στον Πολυχώρο Vault

 

«Να στο πω, να το βγάλω από μέσα μου γιατί θα σκάσω»

Κάπως έτσι, κάπου ανάμεσα σε λεκάνες με ρούχα, ακόμα μυρισμένα από τον ήλιο και σε φλούδια που πριν λίγο τύλιγαν πατάτες, η άκρη από το κουβάρι κρύβεται μέσα σε λόγια μπλεγμένα με το προζύμι που απόμεινε, έτσι, ξερό, στα χέρια.

Σχεδόν ψιθυριστά. Σχεδόν συνωμοτικά. Με το ένα μάτι να κοιτά την πόρτα και το σώμα ελαφρά γερμένο μπροστά.

Έτσι πλέκονται οι «γυναικείες ιστορίες». Από το ένα στόμα στο άλλο, χαμηλόφωνα, με τα χέρια πάντα απασχολημένα με κάποια δουλειά, με κάποιο παιδί, με κάποια έγνοια. Ιστορίες με άρωμα κόρφου τρυφερού, από εκείνους που νικούν τις καταιγίδες και σβήνουν τους πόνους. Που σε μαλώνουν τη μια στιγμή, για να σε κοιμίζουν με τραγούδια την άλλη.

Πού και πού, ξεφεύγει και κάνα δάκρυ, γυναικείο και δαύτο κι αμέσως νάτο που στεγνώνει σ’ εκείνο το μαντήλι που με κάποιο μαγικό τρόπο βρίσκεται πάντα στην τσέπη, μαζί με κάνα ψιλό, «άντε, πάρε να πάρεις παγωτό, σύρε, τί να σε κάνω…»

Οι «Γυναικείες Ιστορίες» μοιράζονται μόνο από γυναίκες σε γυναίκες. Ιχνογραφούνται σε φλιτζάνια, πασπαλίζονται πάνω από το κοκκινιστό, με το μάτι, πλέκονται με το μαλλί σε ζεστές εσάρπες. Αναφέρονται σε γυναίκες, κατηγορούν, αθωώνουν, παρηγορούν, τιμωρούν γυναίκες. Οι άντρες σε αυτές, κάτι φωνακλάδικες σκιές, συχωρεμένοι από τα πριν και, σκέφτομαι, «αθώοι ως απόντες»…

«Έτσι είν’ η ζωή»

«Έτσι είν’ το θέλημα του Θεού»

Ουφ! Τα ‘πα και ησύχασα, και το νου σου, κουβέντα μη σου φύγει…

…

Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Γιώργη Μασσαβέτα, η παράσταση, τόσο κοντά στο θεατή, τόσο χωροταξικά, όσο και συναισθηματικά. Τέσσερις γυναίκες κι ένας άντρας και τριάντα χρόνια, από το ’44 μέχρι το ’74, κάθονται σ’ ένα πεζούλι. Μαζί κι εμείς.

 

Η Μαρία Γράμψα, η Αννέτα η Βλάχα, η πειραχτήρω, η αντροκοπέλα, ένα τραγούδι από μόνη της, η Κική Μαυρίδου, η Μαριγώ, καφετζού και ξεσπιτωμένη, μ’ ένα χεράκι κι ένα ποδάρι να ονειρεύεται έναν κόσμο άλλον, να τον σκαρώνει στα όνειρά της και να τον περιμένει στο διηνεκές, η Φανή Παλιούρα, η Κατινάρα, η ταβερνιάρισσα και η «μεταξύ άλλων Θέ μου σχώραμε» που «α στο καλό, θα σπάσει ο κορσές, θα σκοτώσω κι άνθρωπο» και η Χριστίνα Σαμπανίκου, η «Αγία» Ασήμω, που τη γνώριζε προσωπικώς η Παναγία, «μεγάλη η χάρη της».

Ούτε δουλειά κι ούτε πόνος, πάνω απ’ το κορμί και την ψυχή τους πέρασε η ιστορία του κόσμου.

 

Στη θεατρική διασκευή, τη δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία, αλλά και στο μοναδικό ανδρικό ρόλο, ο Δημήτρης Καρατζιάς, αυτόπτης μάρτυρας, πότε παιδί και πότε άντρας, αυτός ο ψίθυρος και η αφορμή, αυτός ο κρίκος να σκαρώσει μια αλυσίδα αγάπης, μιας και «ένα παιδί δε γίνεται όταν σηκώνει η άλλη τα πόδια της, αλλά όταν χτυπάς κάθε πρωίτο αυγό με τη ζάχαρη, να γίνει τσικουλάτο».

Ένας φόρος τιμής, ένα φιλί σιγανό, τρυφερό, σε ένα χερί που δεγερνά, ούτε πεθαίνει, ούτε ξεχνιέται. Ποτέ. Κι ας είναι το τίμημα για τον αναπαμό της ψυχούλας τους, ένα σακί ασβέστη, κλεμμένο απ΄’ το νεκροταφείο του χωριού…

 

Συντελεστές

Δραματουργική επεξεργασία, θεατρική διασκευή, σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς

Πρωτότυπη μουσική, τραγούδια έναρξης και τέλους: Μάνος Αντωνιάδης

Παίζουν: Μαρία Γράμψα, Κική Μαυρίδου, Φανή Παλιούρα, Χριστίνα Σαμπανίκου, Δημήτρης Καρατζιάς.

 

Πολυχώρος Vault

Σκηνή Α

Μελενίκου 26, Βοτανικός

Τηλ. 2130356472

Κυριακές στις 18.15

Τιμή εισιτηρίου 10, 12 ευρώ