Δεν ξέρω, νομίζω θα πάω συμφόρηση. Έτσι μου 'ρχεται να βγω στη βεράντα με το κομπινεζόνι να τυλίξω ντολμαδάκια με το φίκο. Κι εγώ το Μανώλη το φίκο δεν τον ξεμαλλιάζω για ψύλλου πήδημα.
Καταλαβαίνεις τη σύγχυση, μην τα λέω.
Θα απευθυνθώ, όχι, θα απευθυνθώ είπα. Όχι σε σένα ποδαράκι μου, όχι γλυκούλι μου, που, παρεμπιπτόντως πας σφαίρα και προβλέπεις και τον καιρό με ακρίβεια δορυφόρου. Όχι. Και κλείσε αυτάκια γιατί μπορεί να παρεκτραπώ.
Λοιπόν, απευθύνομαι:
(γκουχ γκουχ)
ΚΑΛΕ!!!
Αυτό που κουνάς σημαιάκι τρομάρα σου τί είπε το παιδί που δουλεύει στη γαλέρα της Ρόδου, ότι "δεν έχει κανένα πρόβλημα με αυτού του είδους το σερβίρισμα που του αποφέρει φιλοδώρημα, το οποίο φτάνει ακόμα και τα 200 ευρώ", το χαίρεσαι; Ότι βρήκες επιχείρημα; Που κάτι τέτοια έλεγε και η Νικόλ η ξιπασμένη του δεύτερου που δεν δίνει του αγγέλου της νερό όταν τη ρώτησα γιατί δεν πλήρωσε τα δύο ευρώ για να πάρουμε δώρο στο παιδί που μας ξεβρωμάει στην πολυκατοικία.
Δύο ευρώ! "Πλερώνεται" είπε. "Γιατί να τον πάρω δώρο;"
Για να μη σου βγάλω τα μάτια και σου τα δώκω να τα φας μπας και δεις το φως το εσωτερικό σου, γι' αυτό.
Τέλος πάντων, έτσι συγχύζομαι.
Χρέπια!
(γκουχ γκουχ)
Τί θα πει μπρε κάμπια το παιδί; Στον πλανήτη του ωχαδελφισμού που ζεις, δεν έχεις ξαναδεί ποτέ άθρωπα να το βουλώνει, σωστά; Γιατί εσύ δεν έχεις σκύψει ποτέ το κεφάλι, είσαι αγέρωχο είσαι, του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δε λογαριάζει είσαι, σωστά;
Σκυλολόι!
Αν έχεις ανάγκη, μπρε σερσερή, μπρε αδικιορισμένε, με διακοσάρι φιλοδώρημα και τούμπες κάνεις, όχι στο νερό σερβίρεις. Εδώ, μην κοιτάς αλλού, εδώ την προσοχή σου.
Α ν ά γ κ η.
Κακομοίραρχε που για να αλλάξεις βρακί πρέπει να σε το πει το ινφλουένσε, πώς τους λένε δαύτους...
Και για πες, ένιωσες και σήμερα σπουδαίος; Θα μου πεις, σκατονίκη, αλλά απ' τ' ολότελα, σωστά; Λίγο να μην αφήσω να αλλάξεις λωρίδα, λίγο να οδηγήσω με την κόρνα, λίγο να σου πάρω τη σειρά στο σουπερμάρκετ, λίγο...λίγο....άντε, θα βγει και αυτή η μέρα, σωστά;
Θυμήθηκα τώρα την Ακριβούλα, που αν ήταν μπροστά σου στην ουρά για το αντίδωρο, δεν προλάβαινες ούτε ψίχουλο. Μια σταλιά χεράκια, πώς άνοιγαν έτσι οι φούχτες της και έβγανε το ψωμί μιας βδομάδας, ποτέ δεν κατάλαβα. Τέλος πάντων, συχωρέθηκε και δαύτη, πάνε χρόνια, πού τη θυμήθηκα...
Α ναι! εσύ μου τη θύμησες! Βλαμμένο, ε βλαμμένο! Που βλαμμένο λέγανε και το Νικολάκη της Δήμητρας της Κουφής γιατί δεν έπαιρνε τα γράμματα και έβγανε και κάτι κραυγές κάπου - κάπου. Αλλά ο Νικολάκης δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, όλο με το χαμογελάκι του και δος του να βγάζει νερό για τα αδέσποτα το καλοκαίρι και ψίχουλα για τα πουλάκια το χειμώνα
Και είναι ο Νικολάκης το γιαβρί μου βλαμμένο και είσαι εσύ σπουδαίος που πίνεις φρέντο τρομάρα σου με τον ίδρωτα των παιδιών που δουλεύουν κάτω από τον ήλιο για να ξεδιψάσει η καταπιόνα σου.
Για να μη μιλήσω για τη Μπατρίδα, που αν δεν είχε φρουμάξει το φέισμπουκ και το τουίτερ και πώς τους λένε τούτους τους διαόλους, να 'ναι καλά τα παιδιά, τίποτα δεν αφήνουν να πέσει κάτω, ακόμα θα περίμεναν για ανταύγειες στην κυρά Νίτσα, που όχι που είναι φίλη μου αλλά χρυσό χέρι, και γρήγορη, όχι να περιμένεις ώρες για μία ντεκαπάζ...
"Όλα πάνου ζάχαρη και σκατό από κάτου", έλεγε η γιαγιά μου.
Πάει να πει, άμα δεν το πάρουν χαμπάρι, όλα καλά, πάμε παρακάτω. Άμα το πάρουν, χαμπάρι, ε, τότε κάτι θα κάνουμε.
Που άμα σε πιάσω από το μαλλί, δεν θα σε ξεκολλάνε από τα χέρια μου...
Ντροπή μπρε! Λίγο τσίπα μπρε!
Λίγο τσίπα....
Αν έτσι νιώθεις σπουδαίος και πλούσιος και λουσού, στο σβέρκο του άλλου, σε λυπάμαι. Και ντρέπομαι για σένα να ξέρεις. Κι η Κούλα, έχε υπόψη σου, δε ντρέπεται για τίποτα...
Κούλα Κούτσαβλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σκέψεις