Αριστερόχειρες, στο Θέατρο Μπέλλος

 

«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν…»

Κάτσε να δω, γιατί θαρρώ πως μπορεί ο ποιητής να υπήρξε κάπως αισιόδοξος. Αλλά έτσι είναι οι ποιητές, θα πει κάποιος.

Αισιόδοξοι.

Γιατί η Ελλάδα αποσυντέθηκε. Όχι μια, αλλά πολλές φορές, φοβάμαι, ποιητή μου.

Και απόμειναν πιο πολλά από ένα καράβι, μια ελιά κι ένα αμπέλι. Ήρθαν φουρτούνες μισαλλοδοξίας, και σοδειές φτώχειας κι ανέχειας και τσαμπιά, τσαμπιά να δεις, από λάθη.

Διόρθωση: η Ελλάδα αποσυντίθεται. Ξανά και ξανά, ποιητή μου. Ντύνεται τη λήθη και ξανά προς τη δόξα τραβά. Με ζουρνάδες και νταούλια, με χάχανα και λαμέ νταλκάδες.

Πότε τέλειωσε ο Εμφύλιος; Πότε; Επήλθε τελικά η «Εθνική Συμφιλίωσις»; Επουλώθηκαν οι πληγές; Αποκαταστάθηκαν οι πληγωμένοι; Αναστήθηκαν οι νεκροί;

Όμως βάλαμε πλάκες, ας μην είμαστε αχάριστοι. Και γράψαμε και τα ονόματα, στήσαμε και τα στεφάνια μας και βγάλαμε το μουσακά από το φούρνο, ήσυχοι πια, επήλθε η Αποκατάστασις, να φάμε και να πάμε νωρίς για ύπνο, έχουμε και δουλειές.

Και οι μορφές εκεί, να περιμένουν με τα χέρια απλωμένα, άοπλα, ζητιάνικα για λίγη μνήμη. Με την ελπίδα κουρελιασμένη, να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, να μην κάνει λούπα η ιστορία και μας πλακώσει που δεν την πήραμε χαμπάρι την πρώτη φορά, μήτε τη δεύτερη, μήτε την τρίτη…

Στους Αριστερόχειρες δεν θα ακούσεις παιάνες, μόνο ψίθυρους. Ούτε κλάματα δραματικά και οιμωγές. Μα τα μάτια να μη σφουγγίζουν ποιητή μου, να μη σταματά το νερό τους να κυλά, έτσι βουβά, όπως έρχεται η νύχτα μέσα από τη μέρα και δεν κατάλαβες πότε βράδιασε και ήρθε ο χειμώνας, ο χειμώνας ποιητή μου κι έκρυψε το γαλανό σου το σκοτάδι.

Ούτε ήρωες θα συναντήσεις εκεί. Κάτι ανώνυμοι, καμιά φορά δύσκολο να ξεχωρίσεις τον εχθρό από τον αδελφό, καμιά φορά δύσκολο να ξεχωρίσουν κι οι ίδιοι ποιος είναι ποιος. Κι αυτός είναι ο πιο μεγάλος πόνος.

Ο πιο μεγάλος, ποιητή μου.

 

Έργο ανθρωποκεντρικό, οι Αριστερόχειρες, γεμάτο συμβολισμούς και αλληγορίες ,με αφορμή τις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης και την εργαλειοποίηση των παιδιών για χάρη της αντιπαλότητας της εξουσίας και τη μανία για επικράτηση.

Θύτες και θύματα μπερδεμένοι, περιθωριοποιημένοι, αλλοιωμένοι από την «Επίσημη Ιστορία». Αυτά που δε γράφτηκαν ποτέ στα σχολικά βιβλία, αυτά που δεν ειπώθηκαν σε έδρανα και Βήματα ομιλητών.

Αυτά που ξέφτισαν, αλλά δεν ξηλώθηκαν.

Τα αρχεία που κάηκαν για να χτιστεί μια ομόνοια ψεύτικη, ανιστόρητη, άδικη. Τα ονόματα που σβήστηκαν για να βαπτιστεί εκ νέου η πραγματικότητα «δημοκρατική».

Και η αλήθεια που σκάβει τα θεμέλια, που βροντάει τους τοίχους, που πλημμυρίζει τα υπόγεια και τις διαβάσεις των τυφλών.

Στη σκηνοθεσία, ο Θανάσης Ζερίτης, να φωτίζει με καρδιά και νου το καταπληκτικό κείμενο της Νεφέλης Μαϊστράλη, που κάθε φορά που γράφει, μεγαλώνει η ελπίδα μας για έναν καλύτερο κόσμο.

Η Ελένη Βλάχου, ο Τάσος Δημητρόπουλος, ο Χάρης Κρεμμύδας, ο Πάνος Τοψίδης και η Νεφέλη Μαϊστράλη με ουσιαστική παρουσία δίνουν ανάσα στα πρόσωπα, και ευκαιρία στην ιστορία να ακουστεί, όπως της αρμόζει, δυνατά και ξεκάθαρα.

Στην παράσταση ακούγονται επίσης ο Σταύρος Γιαννουλάδης και η Ευαγγελία Καρακατσάνη.

 

Θέατρο Μπέλος

Κέκροπος 1, Πλάκα

Τηλ. 210 322 98 89

photos by χάρις π.